شروع داستان:
آدمک چوبی به زحمت خودش را از کنار ماسه های ساحل جا به جا کرد. دقیقاً نمی دانست چه بلایی به سرش آمده است.نمی دانست چطوری به آنجا آمده!؟روی بازوی سمت راستش یک اسم حک شده بود.نمی دانست چه کسی این اسم را برای او انتخاب کرده است؛ ولی از نام «آراد» خوشش آمده بود. احساس عجیبی داشت.صدای موج دریا مثل یک موسیقی دل نشین به او آرامش می داد.
«آراد» به دور و برش نگاه کرد. کمی آن طرف تر ردّپایی دیده می شد که تا بالای تپّه ادامه داشت. این طرف هم مسیر دیگری را دید که معلوم نبود به کجا می رود! «آراد» احساس کرد که باید ردّپا را دنبال کند.
پاهایش را به آرامی روی ردّپاها گذاشت و شروع به حرکت کرد.رفت و رفت تا به بالای تپه رسید و پایش را روی آخرین ردّپا گذاشت و.
۱. از قضاوت و کنترل دیگران برای آرامش خویشتن دست می کشیم.
۲. مطابق اصول اخلاقی زندگی می کنیم و به هیچ وجه برای رضایت دیگران زندگی مان را قربانی نمی کنیم.
۳. از پیش بینی کردن اوضاع و شرایط و خطرهای آینده پرهیز می کنیم.
۴. تا حد امکان از پیگیری اخبار بد و معاشرت با آدمهای مسموم دوری می جوییم.
۵. بعد از انجام هر کاری به خودمان استراحت می دهیم و نیز از انجام چند کار بطور همزمان خودداری می کنیم.
بررسی تکنیک های موثری که برخی آموزگاران برای معطوف ساختن توجّه دانش آموزان بکار می گیرند، وم بکارگیری سایر مقولات هوشی را برای رسیدن به این هدف را نشان می دهد.
برای مثال مربی مهد کودکی که برای ساکت کردن کودکان به نواختن پیانو یا هر ساز دیگری حتی سازهانی دهنی می پردازد (هوش موسیقیایی)
آموزگار پایه چهارمی که برای جلب توجّه دانش آموزان به خاموش و روشن کردن چراغ اقدام می کند (هوش مکانی)
دبیردبیرستانی که از سکوت برای یادآوری و وظایف دانش آموزان استفاده می کند. (هوش درون فردی) همگی بر وم بکارگیری روشهای غیر زبانی جهت معطوف ساختن توجّه دانش آموزان تاکید دارد.
چند شیوه جلب توجّه دانش آموزان در کلاسهای درس:
شیوه زبانی: روی تخته کلاس بنویسید: «لطفاً ساکت»
شیوه موسیقیایی: یک عبارت ریتمیک را همراه دست زدن بیان کنید و از دانش آموزان بخواهید آن را تکرارکنند.
شیوه حرکتی–جسمانی: انگشت اشاره خود را با علامت سکوت روی لب ها بگذارید و دست دیگران را بالا ببرید. از دانش آموزان بخواهید تا حالات شما را انعکاس دهند.
شیوه مکانی: تصویری از یک کلاس مرتّب و آرام روی تخته قرار دهید و با چوب به آن اشاره کنید. (در این حالت حتّی می توان با حالتی طنز طوری وانمود کرد که مثلاً این یکی از آرزوهای ماست!)
شیوه منطقی–ریاضی: با استفاده از یک ساعت وقت نگهدار مقدار زمان تلف شده را محاسبه کنید و آن را روی تخته بنویسید. دانش آموزان را مطلع سازید که عدد نوشته شده روی تخته مقدار زمانی را نشان می دهد که از ساعت آموزش کم شده است و جلسه ی بعد باید جبران شود.
شیوه میان فردی: در گوش یکی از دانش آموزان آهسته بگویید: «اکنون وقت درس است. آن را به دیگران هم بگو!» و آنگاه منتظر بمانید تا این نکته به کل کلاس ابلاغ شود.
شیوه درون فردی: شروع به تدریس کنید و بگذارید دانش آموزان خود رفتار خویش را کنترل کنند.
شیوه طبیعت گرایانه: صدای سوت گوش خراش یک پرنده یا یکی از حیوانات را پخش کنید.
و.
خواندن، یعنی «روخوانی کردن»، امّا «سوادِ خواندن»
یعنی «درک مطلب»؛ در «سوادِ خواندن» دانش‌آموز یاد می‌گیرد که نخست درست بخواند و آنچه را می‌خواند ،بفهمد و در مرتبه بعد آنچه را خوانده بتواند تحلیل و تفسیر کند.
سؤال‌های آزمون «سوادِ خواندن» در چهار حیطه‌ی زیر از دانش‌آموزان پرسیده می‌شوند و در حقیقت هر کدام از قسمت‌ها، بخشی از توانایی‌های کودک را در «سوادِ خواندن» تقویت خواهند کرد:
حیطه‌ی اوّل: اطلاعات صریح متن
منظور اطلاعات و دانشی که صراحتا و به طور آشکار در متن بیان شده است. سوالاتی که مربوط به این حیطه می شوند، به گونه ای است که تمام پاسخ های سؤالات در داخل متنی خوانده شده، عیناً وجود دارد.
مثلاً «در متن نوشته شده: «هوا تاریک بود»؛ در قسمت سؤال‌ها
از دانش‌آموز پرسیده میشود که «هوا چگونه بود؟»
حیطه‌ی دوم: استنباط
سؤال‌هایی است که دانش‌آموز با کمی تفکّر و.
برای مشاهده ادامه مطلب کلیک کنید
برای مشاهده فیلم آموزشی درباره ی درک خوانداری و سواد خواندن کلیک کنید
درباره این سایت